Teoman – Nevrozumun Zindanı
hey, kim var orda, diye bağırdı adam, ben çiçekleri koklarken
kimsin sen dedi, dedim, kimim? ah bi bilsem
cılız sesler içinde hiç bir şey düşmüyor gerçeğin payına
zaten gerçekten bana ne? keşke hakikati bilsem
kötü bir şey olacak. eli kulağında, umutsuzluk her yanımda
bastım kanıma, xanax, prozac, zyprexa
türbülansta huzursuzum… ihtiyacım var bir vedaya
bi ayağım hep delilikte öbür ayağım akılda
nevrozumun zindanlarında…
kelimeler varyetesi, konuşuyoruz hepimiz boşuna,
suscam artık, hayatın bağırtısına
titriyordu gözbebeklerim, gittim kumsala, kan işiyordu deniz,
boğulmuş balıklar, kendi kusmuklarında
ben de boğuldum sigara dumanına, açıldı mesafe beynimle aramda
boş verdim dünyaya, hep kasa kazanıyordu sonunda
türbülansta huzursuzum… ihtiyacım var bir vedaya
bi ayağım hep delilikte öbür ayağım akılda
nevrozumun zindanlarında…
saatli bombalar her yerde
kelepçeler… domuz bağları.
ben kimim? bir kadavra… bir soytarı
bir potansiyel ziyanı…
cerahatler…
iç hastalıkları
bir sinir kriziyim ayaklı
her yerim tıkalı
ilk taşı atan sefiller,
rütbeleri de sökmüş
bir paçavrayım
yerle yeksan…
koca medeniyet çöküyor
önümde gürültüyle
kulaklarımı patlatıyor
fısıltısı bile… fısıltısı bile
söyleyecek bir şeyim yok
ama söylemek istiyorum yine de
oynuyorum
oynuyorum insanlarla…
sonra bağırıyorum.
bağırıyorum boşluğa
bağırıyorum
boşluğa
türbülansta huzursuzum… ihtiyacım var bir vedaya
bi ayağım hep delilikte öbür ayağım akılda
nevrozumun zindanlarında…